مکران

مکران ای سرزمین جاودان قدمتت همپاییه هفت آسمان

ای سرا و مامن آزادگان دور باد از دامنت دست ددادن

جای جای خاک تو بوی صفاست یادگار از مردمانی با حیاست

شیر مرد و جامه غیرت به تن مرد جنگ و کارزار وصف شکن

چشم تاریخ خود بود باری گواه بر رشادتهای حمل ، دادشاه

آن یلی که فوج شاهی را شکست آن گرفته جان شیرین را به دست

نیست شخصی غیر شیر کوه سپید دادشاهی که جهان چون او ندید

یک تنه رفتن به جنگ پرتقال دست خالی با مسلسلها جدال

از که آید جز زشاه کلمتی حمل غیور و صاحب غیرتی

اجنبی بر خاک تو نابرده دست زانکه خاکت بر بلوچ پیراهنست

از تن ما پیرهن بیرون رود آن زمانکه سر جدا از تن شود

از بلوچی و بلوچ ای نکته دان هر چه پنداشتی از این معنی همان

رسم او مهمان نوازی و صفا سر به قولش می شود از تن جدا

در مرامش رندی و مردانگی است چون به غیرت در رسد دیوانگی است

هان که دیگ غیرتش ناور به جوش تا چو شیروان ناورد بر تو خروش

شهرهایت جنت روی زمین بلکه زیباتر ز فردوس برین

آریائی شهر تو ایرانشهر چون سراوان هیچ کس ندیده شهر

نیکشهرت از نکوئی شهر نیک چابهار چار بهارت بی شریک

در زمستان گر کنی یاد بهار یک سفر می بایدت تا چابهار

چون کنارک نیست جای دیدنی در ونیز و مارسی و هم سیدنی

سرزمین مردم آزاده خاش هر دم این خوبان به کارند و تلاش

زاهدانت شهر غیرت شهر دین موطن شمشاد دهای به مه جبین

بیرگ و تفتان و سپید و آهوران حجتی است بر اعتلای مکران

مکران تخت است و تفتان تاج اوست بر سرش بادا مدام این تاج دوست

ای خوشا بخت بلند آسمان در جوار تک کهت دارد مکان

بادهای موسمی چون می وزند ماتم و اندوه از دل می برند

خوش بود نمبی و هوشاکت به وقت وان لوارت گرچه دارد سوز و تفت

زن فراموشی به فنوجت وزان مایه شادی روح است و روان

خاطر شوهر تهی از فکر زن خوش بخفته راحت و آسوده تن

وان موذن فارغ از بانگ و صلاه بلکه نوم و خیر من حی الصلاه

چون نگنجد وصف تو در این مقال بهتر آن باشد بگویم حسب حال

مکران ای سرزمین جاودان قدمتت همپایه هفت آسمان

ای سرا و مامن آزادگان دور باد از دامنت دست ددان

صدایم می کند

یک نفر دارد صدایم می کند

بـــی ریا دارد دعایم می کند

او برای شادیــم در زندگـــی

رو به درگاه خـــدایم می کند

در تمـــام آرزوهایــــش منم

آرزویـــش را فـــدایم ی کند

او فقط مشتاق دیدار من است

صد غزل در مشق هایم می کند

در میان بی کسی هایم ببــین

مادرم دارد صـــدایم می کند

مادرم چگونه بسرایمت.کلمات پیش پا افتاده و دستمالی شده توانای سرودنت را ندارند.تو تندیس احساس و تمام محبت و مهر هستی.